16. Kocham was obie – pocałował malutką w czółko, a mi skradł szybkiego całusa.

Nie wiem jak to jest możliwe, ale nie potrafię emocjonalnie rozstać się z tym opowiadaniem, nie mam sił żeby je dokończyć. Dlatego nie chcę nic wam obiecywać. Mam jeszcze co prawda trzy strony w zapasie, ale nie wiem kiedy wstawię coś nowego. Muszę uporać się z tym przed rozpoczęciem roku akademickiego bo wtedy już w ogóle go nie skończę. Wczoraj po raz pierwszy zobaczyłam mój rozkład zajęć i jestem załamana. W poniedziałki i wtorki mam zajęcia do 20.35. Po czym w środę mam zajęcia na 7.30. To jest jakaś masakra. Nie wiem jak ja to wytrzymam. Najgorsze jest to, że panicznie wręcz boję się chodzić po ciemku po mieście. Na szczęście razem ze mną na roku jest moja przyjaciółka i trafiłyśmy razem do grupy więc będziemy wracać razem. Tym bardziej, że jak się okazało wynajęłyśmy mieszkania na tej samej ulicy ( co jest zupełnym zbiegiem okoliczności bo wcale o tym ze sobą nie rozmawiałyśmy). Dobra koniec mojego użalania się nad życie. Zostawiam wam część 16 i życzę miłego czytania. Oczywiście będę ogromnie wdzięczna za każdy komentarz. Każde miłe słowo z waszej strony jest na wagę złota. Uwierzcie mi :)

____________________________________________________________________

Posiedziałem jeszcze chwilę w kościele i postanowiłem, że wrócę do domu. Nie minęło jednak pięć minut kiedy usłyszałem dźwięk mojego telefonu, a na ekranie pojawił się numer doktor Joanny. Drżącymi rękoma odebrałem telefon.

-Czy coś złego się stało?

-Wręcz przeciwnie. W sumie nie wiem nawet jak to wytłumaczyć, ale pani Łucja się wybudziła. Bardzo rzadko, a praktycznie nigdy nie zdarza się to tego samego dnia i na prawdę nie wiem jak to panu wytłumaczyć. Gdyby mógł pan tutaj przyjechać. Kiedy tylko się wybudziła zapytała o pana.

-Oczywiście za chwilę będę. Dziękuję za telefon.

-Nie ma za co.

Gdy tylko usłyszałem, że Łucja się obudziła byłem chyba najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. W podskokach zjawiłem się ponownie w sali mojej ukochanej. Kiedy tylko zamknąłem drzwi odwróciła się do mnie i delikatnie uśmiechnęła.

-Kochanie nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego jak się cieszę.

-Co się właściwie stało?

-Lekarze musieli wprowadzić cię w stan śpiączki bo zasłabłaś. Na szczęście jak widać było to tylko chwilowe.

-Czy wszystko w porządku z malutką?

-Tak jest silna i co najważniejsze zdrowa.

-Andrzej widzę, że coś przede mną ukrywasz. Natychmiast mów mi wszystko co wiesz. Coś jest nie tak?

-Z małą nie, ale twoja choroba się nasiliła. Nie zostało już wiele czasu.

-Teraz to już nie ważne. Teraz najważniejsza jest nasza córeczka. Apropo musimy wybrać dla niej imię.

-Wiesz w sumie trochę się nad tym zastanawiałem. Co powiesz na Marlenę.

-Nie raczej nie. Może Kinga?

-Nie podoba mi się.

-To może Anastazja?

-Anastazja Wrona. Podoba mi się, ale na drugie damy jej Marlena.

-Niech ci będzie.

-W takim razie postanowione Anastazja Marlena Wrona. Ślicznie – uśmiechnąłem się do Łucji.

Dziewczyny spędziły w szpitalu tydzień. Lekarze chcieli zatrzymać Łucję na dłużej pod swoją opieką, ale ona uparła się, że chce już wracać do domu. Dziewczyna zdawała sobie sprawę z tego, że nie zostało jej już za wiele czasu, jednakże wszystkie te chwile, które jej zostały postanowiła poświęcić Andrzejowi i Anastazji. Chciała by mała chociaż przez chwilę mogła zaznać prawdziwej matczynej miłości. Poprosiła Andrzeja, żeby robił zdjęcia kiedy tylko będzie się dało. Poprosiła go żeby kiedyś gdy dziewczynka już podrośnie i zacznie rozumieć świat opowiedział jej o matce, która pokochała ją nad życia od chwili gdy zobaczyła ją na świecie. Właściwie to nie prawda. Pokochała ją już wtedy kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży. Teraz cieszyła się, że będzie mogła odejść z tego świata spełniona, w końcu dała życie tej cudownej istotce. W ostatnim czasie wszystkie normalne czynności stały się dla niej za ciężkie. Męczyła się nawet przy chodzeniu. Andrzej dobrze widział, że jego żona jest coraz słabsza dlatego znalazł dla niej wózek żeby mogła swobodnie przemieszczać się po domu jednocześnie zanadto się nie męcząc.

Trzy tygodnie później

-Kochanie chłopcy z drużyny chcieli wpaść żeby zobaczyć malutką.

-Kiedy?

-Nie wiem czy to w ogóle dobry pomysł. Przecież Nastka jest jeszcze taka mała, ma taką słabą odporność.

-Wiem, ze najchętniej zamknąłbyś ją w szklanej kuli, ale tak się nie da. Dziecko trzeba powolutku przyzwyczajać do widoku obcych ludzi. Przecież nie będziesz miał teraz tak dużo czasu żeby się nią zajmować. Startuje sezon klubowy. Będziesz miał treningi, mecze, wyjazdy, a ja nie jestem na tyle silna żeby zajmować się nią cały czas. Tak wiem co zaraz powiesz. Wiem, że twoja mama bardzo chętnie zajmie się wnuczką, ale nie możemy cały czas jej wykorzystywać i tak wiele dla nas zrobiła. Dlatego uważam, że powinniśmy poszukać dla małej jakiejś opiekunki.

-Chcesz powierzyć malutką jakiejś nieznanej osobie? Chyba oszalałaś!

-To ty oszalałeś. Przecież całymi dniami siedzę w domu. Miałabym na wszystko oko. Po prostu nie mam aż tyle siły żeby na przykład przewinąć małą, nie mówiąc już o tym, że siedząc na tym cholerstwie nie mogę jej nawet ponosić, a dobrze wiesz, że najbardziej się uspokaja gdy ktoś ją nosi. Przemyśl to. A co do wizyty chłopaków to zaproś ich w sobotę. Możesz zrobić grilla. Ty pogadasz sobie z chłopakami, a ja chętnie spędzę trochę czasu z dziewczynami. Zdążyłam się już za nimi porządnie stęsknić. Poza tym to chyba ostatnia okazja przed rozpoczęciem sezonu żebyście sobie porządnie poimprezowali.

-Ok to ja idę do nich zadzwonić.

-Andrzej tylko ja nic nie przygotuję, nie mam na to siły.

-Nie ma takiej potrzeby wszystkim się zajmę. Ty odpoczywaj i ciesz się malutką – jak na zawołanie nasza córeczka zapłakała.

-Ocho nasza królewna się obudziła.

-Zaczekaj tutaj. Przyniosę ją – po chwili wracał do salonu z Nastką na rękach.

-Mógłbyś zrobić dla niej mleko. Na pewno jest już głodna.

-Już idę – gdy tylko podałam jej butelkę mleka przygotowaną przez Andrzeja wypiła niemal wszystko za jednym razem.

-Ktoś tu musiał być bardzo głodny - pogłaskałam ją delikatnie po brzuszku – idź dzwoń do chłopaków, ja dam sobie radę.

-Jesteś pewna?

-Jest najedzona, przewinięta, wyspana. Na pewno nie będzie marudzić. Pobawimy się trochę na kocyku. Co ty na to malutka? - uśmiechnęła się jakby spodobała jej się wizja wspólnej zabawy z mamusią.

-Jakby coś się działo to jestem w pokoju obok. Wystarczy, że zawołasz, a ja już jestem obok.

-Idź już bo za chwilę zmienię zdanie.

-Kocham was obie – pocałował malutką w czółko, a mi skradł szybkiego całusa.

-My ciebie też kochamy.

-To co malutka zostałyśmy same. Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham. Tatuś na pewno kiedyś wytłumaczy ci, że byłaś dla mnie najlepszą rzeczą, która zdarzyła się w moim krótkim życiu. Ja zawsze będę przy tobie. Będę patrzeć na ciebie z góry i pilnować żeby nie stało ci się nic złego, tacie z resztą też. Za bardzo was kocham. Wiem jednak, że po mojej śmierci muszę znaleźć Andrzejowi kogoś kto będzie mógł zastąpić ci matkę. Doskonale wiem jak ważna jest rola matki w życiu dziecka, a tym bardziej dziewczynki.

Na niektóre tematy nie da się po prostu porozmawiać z mężczyzną, ale nie martw się ja już coś wymyślę.

Od samego rana w sobotę Andrzej krzątał się po kuchni. Usiadłam sobie spokojnie z Nastką w kuchni i obserwowałam jak mój mężczyzna radzi sobie w kuchni. Bardzo miło patrzyło się na to z jakim zaangażowaniem kroi warzywa do sałatki.

-No co malutka widzisz jakiego masz zdolnego tatę?

-Musisz się ze mnie nabijać?

-Kto się nabija? Ja? Ja tylko mówię, że świetnie wyglądasz w kuchni. Do twarzy ci w tym fartuszku.

-Czy moje panie są może głodne?

-W sumie to chętnie coś bym zjadła. A ty malutka zjesz coś – Nastka słodko zaśmiała się – zrób dla niej mleko.

-Już się robi.

Chwilę później wręczył mi butelkę dla malutkiej.

-A pani co podać? - skradł mi całusa.

-Może naleśniki. Najlepiej z bitą śmietaną o albo z nutellą i owocami.

-Nie za wielkie wymagania?

-Wiesz zawsze mogę zrobić je sobie sama – zaczęłam powoli wstawać z wózka. Wiedziałam, że Andrzej nie pozwoli mi samej zająć się gotowaniem – o nie moja kochana. Siadaj. Chyba śnisz jeśli myślisz, że pozwolę ci w ogóle wstać z tego wózka.

-Wiesz o tym, że nie jestem niepełnosprawna. Jestem po prostu słaba. Powoli zaczynasz mnie denerwować tym jak na mnie chuchasz i dmuchasz. Wiem, że robisz to z miłości, ale przysięgam ci, że jeśli nie przestaniesz wyprowadzę się z małą do Emilki.

-Przepraszam po prostu się o ciebie martwię.

-Wiem, ale uwierz mi jeśli sama zrobię sobie herbatę nic mi się nie stanie.

-Ale śniadania nadal będę robił ja.

-Wiesz, że chyba nawet nie chce mi się z tobą na ten temat kłócić, bo uwielbiam jak przynosisz mi śniadanie do łóżka.