2. Coś mi mówi, że jesteś wyjątkowa i mam zamiar to sprawdzić

-W co się ubierzesz? - do mojego pokoju wparowała Emilka.

-Nie nauczyli cię może pukać w tej Australii?

-Wyobraź sobie, że nie – wystawiła mi język.

-No nie wiem.

-Ale ja wiem – rzuciła w moją stronę torebką.

-Co to?

-Sama zobacz – otworzyłam, a moim oczom ukazała się żółto – czarna koszulka – musisz w końcu jutro jakoś wyglądać.

-Nie musiałaś.

-Nie musiałam, ale chciałam zrobić ci prezent, a ten wydał mi się idealny w związku z jutrzejszym wyjściem.

-A ty co założysz?

-Pobiegła do pokoju by po chwili wrócić z taką samą, tylko z numerem drugim.

-Czemu dwójka?

-Odwróciła koszulkę i ukazało mi się nazwisko Wlazły.

-No tak, twój ulubiony siatkarz – uśmiechnęłam się.

-Dlaczego nie wzięłaś mi koszulki z żadnym numerem?

-Pomyślałam, że skoro nie masz swojego ulubionego siatkarza to nie ma sensu. Choć nadal mam nadzieję, że po meczu zmienisz zdanie co do siatkówki.

-Nie liczyłabym na to. Dobrze wiesz jaki mam stosunek do sportu. Jedynym wysiłkiem na jaki mnie stać jest pójście po zakupy, a nawet na to czasami nie mam ochoty i robię zakupy przez internet.

-Nie mów nigdy nic pochopnie. Co dzisiaj robimy?

-Może jakaś dyskoteka?

-Chyba nie powinnaś w swoim stanie.

-Czysto teoretycznie rzecz ujmując nie powinnam robić prawie nic. Może od razu położę się do łóżka i będę czekać na śmierć?

-Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło.

-Wiem, przepraszam. Rozumiem, że się o mnie martwisz.

-Może zostaniemy w domu i coś sobie obejrzymy?

-Nie ma mowy. Wychodzimy i nie chcę słyszeć żadnego sprzeciwu.

-Jest jeden mały problem.

-Co znowu? - spojrzałam na Poznańską zirytowana.

-Nie mam się w co ubrać. Nie jestem przygotowana na taką ewentualność.

-Żaden problem. Za chwilę ci coś znajdziemy – otworzyłam szafę.

-Ta będzie idealna – obok mnie pojawiła się Emilka i wyciągnęła moją liliową sukienkę.

-Zawsze ci się podobała.

-Tak, a ty nigdy nie chciałaś mi jej pożyczyć.

-Teraz możemy to nadrobić. Jeśli chcesz to możesz ją założyć.

-Naprawdę?

-Bierz, bo jeszcze się rozmyślę – podałam jej kieckę – trzeba jeszcze dobrać jakieś buty. Przecież nie pójdziesz w trampkach. Te chyba będą pasować – wyjęłam moje ukochane czarne szpilki.

-Dziękuję ci kochana.

-Nie ma za co. Idź się ubrać, za pół godziny jedziemy.

Godzinę później stałyśmy przed wejściem do największego klubu w Bełchatowie.

-Idziemy najpierw się czegoś napić, a później na parkiet.

-Tylko szybko. Tylu tu przystojniaków.

-Nie martw się, nie uciekną ci.

-Mam nadzieję – zaśmiała się Emilka.

Usiadłyśmy przy barze i zamówiłyśmy sobie drinki. Po chwili obok nas pojawiło się dwóch chłopaków.

-Co tak piękne dziewczyny robią tutaj same.

-Pijemy drinki – uśmiechnęła się Emilka.

-Może mają panie ochotę przysiąść się do nas?

-Czemu nie – odpowiedziała moja przyjaciółka. Kiedyś normalnie ją uduszę, nie zna chłopaków, a zgadza się z nimi pójść. Cała Emilka.

-To tutaj.

Kiedy weszłyśmy do loży ujrzałyśmy jeszcze kilku mężczyzn.

-Ja jestem Wojtek, to jest Karol, Paweł i Andrzej.

-Andrzej?

-Łucja? Widzę, że jesteśmy dzisiaj na siebie skazani.

-To wy się znacie? - odezwał się Wojtek.

-Pamiętacie jak mówiłem wam o dziewczynie która zgubiła notes? - przytaknęli – to właśnie Łucja.

-Ładne kwiatki. Od wczoraj mówi tylko o tobie.

-Wojtek!

-No co, przecież mówię prawdę.

-Mówił ci ktoś kiedyś że masz za długi język?

-Nie.

-To ja ci mówię. Mógłbyś czasem się zamknąć. Masz ochotę zatańczyć? - zwrócił się do mnie.

-Czemu nie – uśmiechnęłam się do niego.

Odeszliśmy kawałek od reszty towarzystwa. Akurat leciała wolniejsza piosenka więc zarzuciłam Andrzejowi ręce na szyje.

-Naprawdę cały czas o mnie mówiłeś? - zapytałam z uśmiechem

-Nie śmiej się.

-Nie śmieję się.

-Właśnie widzę – zrobił naburmuszoną minę.

-Oj już nie denerwuj się – zero reakcji, postanowiłam zadziałać i pocałowałam go w policzek – to teraz przestaniesz się obrażać?

-Teraz tak – uśmiechnął się od ucha do ucha.

-Jesteś niemożliwy, wiesz.

-Idziemy na drinka?

-Czemu nie.

Po chwili staliśmy przy barze i popijaliśmy swoje napoje.

-Co ty na to żeby wyrwać się z tego towarzystwa i ruszyć na miasto?

-Chyba nie powinnam zostawiać Emilki samej.

-Spójrz na nią. Świetnie się bawi i nie zwraca najmniejszej uwagi na to, że ciebie nie ma obok niej.

-Chyba masz rację.

-Chyba wpadła w oko Wojtkowi.

-A Wojtek jej. Zobacz jak na siebie patrzą.

-Wojtek to najchętniej zdjąłby z niej tą sukienkę.

-Hola, hola nie tak szybko to moja sukienka – zaśmiałam się.

-Idziemy?

-Niech będzie. Zaczekaj chwilkę, powiem tylko Emilce, że wychodzę.

-Będę czekał pod klubem.

-Emilka – zawołałam ją gdy tylko zbliżyłam się do loży, po chwili znalazła się już obok mnie – idę się przejść z Andrzejem, masz tu klucze – dałam jej drugi komplet kluczy od mojego mieszkania.

-Nie wiem czy będą mi potrzebne – odparła i spojrzała znacząco na Wojtka.

-Rób co chcesz. Tylko uważaj na moją sukienkę.

-Będę uważać.

Kiedy wyszłam przed klub Andrzej stał odwrócony tyłem do wejścia. Nie mogłam się powstrzymać i wskoczyłam mu na plecy.

-Łucja co ty wyprawiasz.

-Cieszę się życiem. Też powinieneś spróbować.

-Tak?

-Zdecydowanie – w tym momencie zdarzyło się coś czego w ogóle się nie spodziewałam, Andrzej pocałował mnie delikatnie w usta.

-Co to było?

-Kazałaś mi się cieszyć życiem, więc zrobiłem to na co miałem ochotę od naszego pierwszego spotkania.

-Nie powinieneś. Prawie się nie znamy.

-Co z tego? Coś mi mówi, że jesteś wyjątkowa i mam zamiar to sprawdzić – wziął mnie za rękę i zaczął gdzieś prowadzić.

-Gdzie idziemy?

-Spokojnie nie mam zamiaru zaciągnąć cię w krzaki i zgwałcić.

-Na pewno? - uśmiechnęłam się zadziornie.

-Chcę ci po prostu pokazać pewne wyjątkowe miejsce.

-Więc prowadź – zaśmiałam się po raz kolejny.

Po niespełna półgodzinnej wędrówce znaleźliśmy się w przepięknym miejscu. Niewielkie jeziorko w parku, ślicznie oświetlone. Piękny widok dopełniały pływające w nim łabędzie.

-Piękne miejsce. Nie wiedziałam o nim.

-Mało kto o nim wie. Znalazłem je zaraz po moim przyjeździe do Bełchatowa. Od tamtego czasu przychodzę tutaj żeby pomyśleć.

-Dziękuję ci, że mnie tutaj zabrałeś. Pewnie zabierasz tu wszystkie dziewczyny, które chcesz poderwać.

-Właściwie to jesteś pierwszą osobą, którą tutaj zabrałem.

-Dlaczego akurat ja?

-Bo jesteś wyjątkowa – znów ten piękny uśmiech.

-Czarujesz Wronka.

-Mógłbym cię teraz pocałować?

-Spróbuj, przekonamy się czy nie sprzedam ci siarczystego ciosu w policzek – po chwili znów poczułam usta Andrzeja na swoich. Pocałunek był delikatny, ale czułam, że chłopak wkłada w niego dużo uczucia.

-Zabierzesz mnie tutaj w dzień. Chcę zobaczyć czy to miejsce wtedy jest równie piękne.

-Oczywiście. Kiedy tylko chcesz. Chyba musimy już wracać.

-Co? Dlaczego?

-Cała drżysz. Dlaczego nie powiedziałaś, że jest ci zimno.

-Bo nie jest.

-Załóż to – zdjął swoją marynarkę i założył mi na ramiona.

-Nie powinnam teraz tobie będzie zimno.

-O mnie się nie martw.

-Ja sobie radę dam – dokończyłam wers popularnej piosenki.

-Ślicznie śpiewasz.

-Bez przesady.

-Naprawdę.

-Przestań bo się zarumienię.

-Zaśpiewaj coś dla mnie.

-Niech ci będzie. Zaczęłam śpiewać tą piosenkę (https://www.youtube.com/watch?v=nEO139KXB6s)

-Wow. To było genialne – skomentował Andrzej – myślałaś o tym żeby zająć się śpiewaniem na poważnie?

-Nie, zawsze była to dla mnie tylko świetna zabawa i swego rodzaju oderwanie od rzeczywistości.

-Myślę, że powinnaś to przemyśleć. Twój głos jest wyjątkowy.

-To tutaj – uśmiechnęłam się do chłopaka kiedy stanęliśmy przed drzwiami mojego bloku.

-Dziękuję ci za ten wieczór.

-To ja ci dziękuję. Już dawno się tak dobrze nie bawiłam.

-Mam nadzieję, że zadzwonisz do mnie jak najszybciej.

-No nie wiem.

-Ale ja wiem – wyjął mi telefon z torebki i zaczął coś na nim wystukiwać, po chwili usłyszałam inny aparat – teraz już się ode mnie nie odczepisz. Mam twój numer i nie zawaham się go użyć.

-W takim razie do zobaczenia.

-Pa – poczułam jego usta po raz kolejny na moich.

Kiedy weszłam do mieszkania usłyszałam odgłos przychodzącej wiadomości sms.

"Już tęsknię

Andrzej

PS świetnie całujesz i masz takie malinowe usta"

Uśmiechnęłam się sama do siebie po przeczytaniu tych słów.

"Twoje też są niczego sobie

Łucja "

Następnie wzięłam prysznic. Kiedy tylko przyłożyłam głowę do poduszki od razu zasnęłam.  

Czytasz - komentujesz - motywujesz