8. Kochanie, ja wiem jakie to duże ryzyko, ale chce je podjąć.

NIESPODZIANKA

Z okazji mojej zdanej maturki wstawiam dzisiaj nowiutką część (miała być wczoraj,ale nie miałam dostępu do laptopa). Myślę, że mało która z was spodziewała się takiego rozwoju akcji, ale o to chodziło żeby choć trochę was zaszokować. Nie ukrywam, że komentarze pod tą częścią są dla mnie niezwykle ważne bo to chyba największy zwrot akcji jaki planuję (na razie) w tym opowiadaniu, a co będzie potem to czas pokaże. Jestem ciekawa jaką decyzję podjęłybyście wy gdybyście znalazły się w takiej sytuacji jak Łucja. Ja z pewnością zachowałabym się tak jak Łucja. 

PS. Polecam wam serdecznie piosenkę Good for you Seleny Gomez. Dosłownie się w niej zakochałam. 

tu macie linka: https://www.youtube.com/watch?v=1TsVjvEkc4s

Pamiętajcie o komentarzach. Pozdrawiam wszystkich cieplutko zakochana w siatkówce :)

____________________________________________________________________________

Kilka tygodni później

Leżałam sobie spokojnie w łóżku kiedy Andrzej wrócił z treningu.

-Mam dla ciebie niespodziankę.

-Wiesz, że nie cierpię niespodzianek.

-Ta na pewno ci się spodoba. Spakuj kilka rzeczy i wyjeżdżamy.

-Gdzie?

-Zobaczysz.

-Jesteś okropny.

-A myślałem, że jestem kochany.

-Powiedz mi chociaż co mam spakować?

-Wszystkiego po trochu, a i nie zapomnij spakować stroju kąpielowego.

-Wroniasty coś ty znowu wymyślił?

-Pośpiesz się bo za pół godziny wyjeżdżamy.

-Pół godziny? Czyś ty oszalał?

-Też cię kocham.

Pół godziny później siedzieliśmy już w samochodzie.

-Powiesz mi teraz gdzie jedziemy?

-Nie ma mowy.

-Ok – założyłam ręce na piersi i odwróciłam się w stronę okna.

-Nie będziesz się teraz do mnie odzywać?

-A żebyś wiedział, że nie – wyjęłam ze schowka słuchawki i włożyłam w uszy. Sama nie wiem kiedy odpłynęłam w krainę Morfeusza. Obudził mnie dopiero delikatny pocałunek złożony na moich ustach.

-Gdzie jesteśmy?

-Sama zobacz – uśmiechnął się i pomógł mi wysiąść z samochodu. Okazało się, że Wronka zafundował nam wyjazd nad morze.

-Ale jak... przecież masz treningi?

-Wziąłem kilka dni wolnego i jesteśmy.

-Jesteś kochany.

-Mówiłem, że ci się spodoba.

-Jak ty mnie doskonale znasz.

-Chodź pójdziemy zameldować się w hotelu, a później pójdziemy na spacer.

Kiedy spacerowaliśmy brzegiem morza zdałam sobie sprawę z tego jak bardzo zmieniło się moje życie po poznaniu Andrzeja. Jeszcze kilka tygodniu temu nie myślałam o tym, że poznam przed śmiercią miłość swojego życia. Nie chciałam wpuszczać żadnego faceta o swojego życia, ale Wronka sam wpakował się z buciorami w moje życie bez pytania. W sumie to jestem mu za to wdzięczna. Gdyby nie on leżałabym pewnie teraz w domu i rozpaczała jakie to ja mam beznadziejne życie. Musze wam powiedzieć, że w ciągu tych kilku tygodni zasłabłam tylko raz. Można powiedzieć, że to swego rodzaju sukces. Wyniki trochę się co prawda pogorszyły, ale nie aż tak bardzo żebym musiała się tym całymi dniami zamartwiać. Od kilku dni czuję się trochę gorzej, ale nie mówiłam o tym Andrzejowi. Codziennie rano mnie mdli, a później czuję się przez cały dzień osłabiona. Wiem, że kiedy powiem Andrzejowi ten od razu będzie chciał żebym poszła do szpitala na badania, a ja chcę po prostu w pełni cieszyć się z tego wyjazdu.

-O czym tak myślisz kochanie?

-O tym, że nie zasłużyłam sobie na ciebie.

-Przestań tak mówić. Dobrze wiesz, że jesteś niesamowita.

-Mówiłam ci już dzisiaj, że bardzo cię kocham.

-Tak, ale możesz mówić to częściej. Uwielbiam słyszeć te dwa słowa z twoich ust.

-Kocham cię – zarzuciłam mu ręce na szyję i pocałowałam – co ty na to żeby wrócić do hotelu? - wymruczałam mu seksowanie do ucha i przegryzłam jego płatek.

-Jestem jak najbardziej za – uśmiechnął się przepięknie.

Chyba nie muszę wam mówić co działo się w hotelu...

Obudziłam się wcześniej od Andrzeja. Położyłam się na boku i patrzyłam na śpiącego chłopaka. Po jakimś czasie poczułam silne nudności i musiałam pobiec do łazienki. Kiedy siedziałam z głową w sedesie poczułam jak mój chłopak odgarnia mi włosy z czoła. Po wszystkim podał mi szklankę wypełnioną wodą.

-Idziemy do lekarza.

-Nic mi nie jest. Nie ma takiej potrzeby.

-Ja się ciebie nie pytam o zdanie. Idziemy i koniec. Szykuj się.

Oczywiście żadnego sensu nie miało rozpoczynanie dyskusji z Wroną bo on ostatecznie i tak zawsze stawia na swoim. Posłusznie ubrałam się w pierwsze lepsze ubrania i z Andrzejem pod rękę udałam się do samochodu. Po drodze siatkarz zapytał miłą panią siedzącą w recepcji o adres najbliższego szpitala. Kiedy usiadłam wygodnie na siedzeniu Andrzej wpisał na GPS – ie adres szpitala. Z tego co powiedziało nam urządzenie był oddalony od hotelu o 10 minut drogi. Kiedy tylko znaleźliśmy się w szpitalu Andrzej kazał mi usiąść na najbliższym krześle, a sam poszedł bajerować jakąś pielęgniarkę żeby udało mi się wejść szybciej do lekarza. Chwilę później usiadł zadowolony na krześle obok mnie. Kilka minut później z gabinetu wyłoniła się jakaś pielęgniarka i powiedziała:

-Pani Wrona zapraszam serdecznie do gabinetu – spojrzałam znacząco na Andrzeja, a ten w odpowiedzi wzruszył tylko ramionami i rozbrajająco się uśmiechnął. Weszliśmy razem do gabinetu i usiedliśmy na krzesłach przed panią doktor – proszę powiedzieć co pani dolega? - chciałam się odezwać kiedy głos zabrał mój chłopak, opowiedział o mojej chorobie i dzisiejszym porannym wyskoku – w takim razie proszę się położyć, zrobię pani badanie USG. Przepraszam, ale pan będzie musiał na razie opuścić gabinet – siatkarz wstał, ale przed wyjściem dał mi jeszcze buziaka w policzek.

Pani doktor wylała na mój brzuch jakąś zimną substancję i zaczęła jeździć głowicą urządzenia po brzuchu.

-Zapytam wprost: czy uprawiali państwo w ostatnim czasie sex?

-Uśmiechnęłam się na wspomnienie naszych ostatnich wspólnych nocy.

-Rozumiem, że ten uśmiech oznacza twierdzącą odpowiedz. W takim razie muszę zaprosić tutaj panią ginekolog żeby się upewnić co do swoich podejrzeń.

-Czy ja dobrze zrozumiałam, że podejrzewa pani ciążę?

-Jestem praktycznie pewna, ale na wszelki wypadek wolałabym skonsultować się z ginekologiem. Proszę chwilkę poczekać.

Po wypowiedzeniu tych słów wyszła z gabinetu zostawiając mnie samą. Nie mogłam w to uwierzyć. Jak to jest możliwe? Tyle zdrowych osób przez wiele lat stara się o dziecko, a nam udało się to po kilku wspólnych razach. Przecież to nie możliwe żebym urodziła to dziecko. Jestem za słaba. Choroba pożera mnie od środka. Nawet nie zauważyłam kiedy kilka pojedynczych łez spłynęło po moim policzku. Kilka minut później drzwi ponownie się otworzyły, a za panią doktor, którą widziałam wcześniej weszła inna kobieta.

-Dzień dobry pani Łucjo jestem Kalina i jestem ginekologiem w tym szpitalu. Zbadam panią teraz – ponownie poczułam głowicę na moim brzuchu – cóż ja mogę tutaj powiedzieć? Jest pani w ósmym tygodniu ciąży. Płód na razie rozwija się prawidłowo. Radziłabym jednak żeby jak najszybciej wróciła pani do swojego miejsca zamieszkania i udała się do swojego lekarza. Ciąża w czasie choroby, którą pani przechodzi to bardzo poważna sprawa. Nie ukrywam, że może być ciężko z utrzymaniem ciąży.

-Dziękuję paniom i obiecuję, że jak najszybciej to będzie tylko możliwe wrócimy do domu.

-Życzę pani powodzenia.

-Nie dziękuję.

Kiedy wyszłam na korytarz od razu obok mnie pojawił się Andrzej.

-I co powiedziała pani doktor?

-Możemy tutaj o tym nie rozmawiać. Wróćmy do hotelu, tam ci wszystko opowiem.

-Zgoda – złapał mnie niepewnie za rękę i tak skierowaliśmy się do samochodu. W aucie panowała niezręczna cisza. Nie chciałam jej przerywać. Musiałam sobie wszystko bardzo dokładnie przemyśleć. Myśl, że w środku mnie rozwija się nowe życie była piękna, ale z drugiej strony co chwilę myślałam o tym, że mogę nie mieć szansy urodzić tego dziecka bo umrę przed porodem. Nie zauważyłam nawet kiedy dojechaliśmy pod hotel. Andrzej pomógł mi wysiąść z samochodu, a gdy dotarliśmy do pokoju posadził delikatnie na łóżku.

-Powiesz mi teraz o co chodzi?

-Nie wiem jak mam to powiedzieć.

-Choroba się nasiliła?

-Nie, to zupełnie nie o to chodź?

-A o co?

-Właśnie dowiedziałam się, że jestem w ciąży, to ósmy tydzień.

-Żartujesz sobie prawda?

-Nie, nie żartuję.

-Ty nie możesz urodzić tego dziecka. Musisz usunąć tą ciążę. Jak ty to sobie wyobrażasz? Choroba zżera cię od środka, a teraz dziecko jeszcze to spotęguje.

-O czym ty mówisz? Jak ty to sobie wyobrażasz? Myślisz, że usunę dowód naszej miłości? Chyba oszalałeś – wrzasnęłam.

Poczułam jak łóżka ugina się pod ciężarem Andrzeja.

-Zrozum wreszcie, że ja nie chcę cię stracić. A ciąża tylko przyśpieszy twoją śmierć.

-Kochanie, ja wiem jakie to duże ryzyko, ale chce je podjąć. Może uda mi się urodzić zdrowe dziecko, które później chociaż trochę zastąpi ci moje odejście.

-Nikt nie zastąpi mi ciebie. Zrozum to wreszcie.

-Ja już podjęłam decyzję i nie mam zamiaru jej zmieniać czy ci się to podoba czy nie. Nie ukrywam jednak, że wolałabym gdybyś mnie wspierał.

-Jesteś tego pewna?

-Jak niczego innego na świecie.

-W takim razie wytrwam w tym postanowieniu razem z tobą, a teraz pakuj się szybciutko i wracamy do domu. Musimy jak najszybciej powiedzieć o wszystkim lekarzowi.

Pół godziny później siedzieliśmy już w samochodzie. Dobrze wiedziałam, że Andrzej jest na mnie zły, że podjęłam sama tak ważną decyzję. Jednak myślę, że każda kobieta zrozumie moją decyzję. Nie łatwo było mi ją podjąć, wiem, że teraz będzie mi podwójnie ciężko, ale myślę, że warto zaryzykować chociażby dla tej małej kruszynki, którą noszę pod sercem. Wiem, że Andrzejowi jest ogromnie ciężko z tym wszystkim, ale wiem też, że kiedyś pogodzi się z moją decyzją, a po mojej śmierci będzie miał przy sobie chociaż cząstkę mnie, a ja z góry będę ich obserwować i pomagać w miarę swoich możliwości. Kiedy dojechaliśmy do domu było już za późno żeby jechać dzisiaj do lekarza więc postanowiliśmy że pojedziemy do niego jutro, a dzisiaj prześpimy się u Andrzeja żebym nie musiała mówić Emilce o naszym powrocie. Pewnie od razu zaczęłaby nas wypytywać dlaczego tak wcześnie wróciliśmy, a ja nie chciałam na razie nikomu o niczym mówić. Wolę na jakiś czas zachować tą wiadomość tylko dla siebie i Andrzeja. Wiem, że nie uda mi się ukrywać tego w nieskończoność bo Emilka w końcu się zorientuje. Dlatego wpadłam na pewien pomysł.

-Andrzej może zaprosimy twoich kolegów i powiemy im o wszystkim?

-Jesteś pewna, że jesteś na to gotowa?

-Nie jestem, ale prawda jest taka, że chyba nigdy nie będę. Spójrzmy prawdzie w oczy, ale chyba nie powinniśmy tego przed nimi ukrywać.

-W taki razie zaprosimy ich wszystkich w sobotę i wtedy im powiemy.